Psychoterapia ericksonowska to niekonwencjonalna, ateoretyczna metoda nastawiona na skuteczność oddziaływania. Koncentruje się na teraźniejszości i zorientowana jest na przyszłość.

Zadaniem terapeuty jest w tej metodzie skuteczne wywołanie zmian poprzez bezpośrednie lub pośrednie uruchamianie zasobów tkwiących w Kliencie.

Podstawowe założenia terapia ericksonowskiej to:

• koncentracja na tym co jest możliwe, a nie na tym co jest idealne,

• każdy człowiek dysponuje zasobami, by wydobyć się z choroby,

• każde zachowanie człowieka, choćby najbardziej naganne, ma u swoich podstaw pozytywne intencje: poczucie bezpieczeństwa, wyładowanie agresji itd.,

• każdy człowiek podejmuje w danej chwili decyzje, które wydają mu się najlepsze z możliwych i mu dostępnych,

• nie ma opornych pacjentów, są tylko mało elastyczni terapeuci,

• każde zachowanie człowieka w jakichś warunkach i czasie (kontekście) jest przydatne,

• tym co leczy jest obiektywny punkt widzenia,

• jeśli coś jest w nieświadomości, to w tym momencie jest to najlepsze miejsce dla tej treści,

• pacjent ponosi odpowiedzialność za terapię.